CiMeLeon

 Klasik ama kesin cevabı olmayan soruyla başlayayım yazıma dedim:  AŞK NEDİR?

          Dünyada ne kadar Adem oğlu varsa belki de bu sorunun o kadar cevabı vardır. Aslında bana kalırsa kimsenin tanımı net ve kesin değildir. Neden mi? Çünkü her birey tanımına tecrübesini ekler. Onun bildiği aşk odur, kendi aşkı…. Tabi önce aşk var mıdır diye başlarsak sohbete mevzu alabildiğince uzar. Evet bana kalırsa Aşk vardır. Güzel ve tatlı bir duygudur aslen ama acımasızdır. Çok kendini bilmez aşk; bu yüzden de tutarsızdır. Gözü karadır; hatta görmediğini iddia edenler bile mevcuttur. Her daim de zıtlıkları, olmazları, uymazları bir araya getirir. Adete oyun oynar aşıkla; hadi bakalım der: Ne o sana; ne sen ona uyuyorsun. Göster kendini de aşkını ilişkiye çevir ve ondan da önemlisi idame ettir.  Evrenin en kompleks oyunudur bu; işin tuhafı her birey tek başına kendi oyununu oynar ve marifet iki oyun oynayan iki kişinin birinin yenildiğini anlamadan oyunu tek kişilik oyuna çevirmesidir. Yani AŞK olmazı oldurtabilmektir; yontabilmektir kendini de onu da yonttuğunu sezdirmeden ve yontulduğuna aldırmadan. İşte benim AŞK tarifim bundan ibaret…. Otuz altı senede bu kadarını becerebildim….

       Hani maddenin üç hali var ya bence aşkın da halleri var. İlk hali aşkın ”ALEV”. Alev halinde her yer, bütün dünya aşk gibi gözükür insana ve sanırsın ki hayatında ondan gayrısı yalan. Hani dünya bir yana o bir yana hali var ya….. İşte tam da bu hali anlatan anlamlı bir sözdür bu atalardan yadigar. Her yan ; her yer; herkes alev gibidir. Her göz o gibi bakar, her mısra onu hatırlatır, her şarkı onu söyler. Her gece onla yatar her sabah onla kalkarsınız. Bu böyle bir süre; kişiye göre değişen sürelerde devam eder. Bu süre, aşka neler kattığınıza göre uzar veyahut kısalır.

    Aşkın ikinci hali BUZ halidir. Aşk donar…. Bilmem ondan bilmem bundan aşk donar; kimi zamanda hayatın ta kendisidir sebep bu donmaya. Hayatın rutin akışı içinde aşkı dondurursun kim bilir…. Bekler aşk, rafa kaldırılır. Bekler orada uzun süre ”Acaba çözülür müyüm?” diye…..  Bir ara indirilir raftan;üzerine saç kurutma makinesi tutulmuş ıslak çamaşır misali acilen çözülmesi gerekir. Hayat işte;  başlı başına traji komik….  Bazen becerebilir bu çözülmeyi aşıklar. Ama bazen…. Kısa bir süre buzu çözülmüş aşkla idare eder aşıklar ve bir müddet işe yarar bu; tabi ki tekrar dondurulma hakkı her zaman bakidir. Bu gerçeği iki taraf da gayet iyi bilir….

      Aşkın üçüncü halidir TUZ. Aşırısı zarar verir; çok az alınırsa da bünyeye kramptan tutun da falanca eksikliğine bağlı filanca hastalığa kadar problemler yaratır. Tuzsuz olmaz, yemeğin de salatanın da turşunun da tadıdır tuz. Olmaz onsuz; ama fazlası hasta eder adamı, kanser bile eder. En basitinden zamanlı zamansız susatır seni. Kararında olacak, tuz da tuzu atan da…..

     Dördüncü hali var mı aşkın demeyin. Olmaz mı hiç; zaten bu hali olmadan aşk aşk olamaz. Öncelikle en uzun halidir aşkın ve en meşakkatli…. Aşkın dördüncü hali: SUS hali…. Onu dedin olmadı bunu dedin olmadı. Artık SUS. Öyle anlatamadın böyle anlatamadın; O ZAMAN SUS…. İstedin olmadı; fedakarlık yaptın olmadı; kavga ettin olmadı; hastalandın olmadı; öyle olmadı böyle olmadı…. İşte kalp anlayınca bunu; susar….. Ne kadar mı susar? Değişir…. Münferit bir olay aşk; işte bu yüzden susan aşık tekrar alevlenir mi ? Bu sadece ve sadece ona bağlı…. Ama susarak da aşk devam ettirilir…. İnanın bana….  Susmaktır bazen devam etmesini sağlayan; dillenen her gerçek sevimli midir, arzu edilen midir? İşte aşk susacak anı bildiği için susar belki de….

     Bu münferit olay aşk bu dört evreyi biteviye bir kısır döngü mantığı içinde yineler durur. Bence onu güzel ve vazgeçilmez kılan da bu bitmek bilmeyen kısır döngüsüdür. Evet yorucu biliyorum…. Ama kimse bize kolay olduğunu söylememişti zaten…. Tanımını bile yapan çıkmamıştı. Haksız mıyım? Alevli, buzlu, tuzlu kimi zaman  ” SUS” lu olsun ama olsun be AŞK…. Zor ama güzel şey aşk….

     AŞKLA KALIN……

ANLADIĞIN KADAR ÖZGÜRSÜN…..

There may be walls in everybody’s mind.

Mind is a wonderfull world that you  weren’t aware of that it works continuously. It goes on, goes on…

And sometimes it creates a different wall in itself.

This new wall is  stronger  than the previous one.

By the way, if you enconter the wall the second you must be very carefull.

Unless you come across you are happy.

If you try to destroy the second one, you have to destroy the first one.

If you don’t, you will have lots of walls and you hit one by one usually.

Whenever  you hit a wall, you will be unconscious.

Frankly, whether a person is unconcious he/ she  is USELESS……

YOU ARE FREE WHEN YOU  UNDERSTAND…

 Biz hayata siyah başladık. Daha yedi yaşındaydık silahları kuşanır gibi siyahları kuşandığımızda…. Küçücük eller kalem tuttu, kitap tuttu, yazdı, çizdi ama simsiyah. Tahtalar yeşil, tebeşşirler beyaz, duvarlar bile alacalı ama biz simsiyah. Bir yakamız vardı beyaz o karanlık içinde. Kimimizin düğmeleri bile simsiyahtı. Biz böyle büyüdük. Kimbilir belki de o yüzden hemen seçeriz en beyaz içindeki siyahı…. Hiç inanamayız her şeyin ve herkesin en azından bir an dahi beyaz olabileceğine. Hep ararız vardır bir bit yeniği ; buluruz da;  hiç şaşmaz. Kimbilir belki de aradığımızdan buluruz. Bunu kimse bilmez, aradığımızdan mı buluruz yoksa var mıdır zaten?

Hayatın en karmaşık sorusu bu sanırım. Biz mi çağırıyoruz yaşamımıza karmaşayı, yoksa karmaşa kaderimiz mi? Var da kaderimizi mi yaşıyoruz yoksa hepimizde bir gele gel mi var toplumca?  Ben inanıyorum yeni nesiller bizim kadar karamsar olmayacak çünkü onlar önce mavi başladılar hayata sonra da çok değişik renklere büründüler…. Onlar görecek, görebilecek hayatın renklerini çünkü siyahı öteledi onlar. Bizimse öyle gözümüze soktular ki iyi giden ve uzun uzadıya iyi giden herşey bizi telaşlandırdı ve korkuttu. Gün boyu çok fazla güldüğümüzü düşündüğümüz zamanlarda – çok gülmek ne demektir bu arada?-  ‘Hayrolsun, çok güldük ağlamayalım da akşama….’  diyerek kendimizi herhangi bir olumsuzluğa hazırlar hatta olabileceğini düşünürüz sıklıkla. Ki bir sıkıntı olduğu takdirde de tek suçlunun o gün attığımız bir kaç fazla kahkaha olduğuna kanaat getirecek kadar kötümser ve sabit fikirizdir.

Yakadır bizi kurtaran….. Her ne kadar hep negatifi çağırsak da hep ters giden veya gidebilecek herhangi bir şeyin  varlığına oa kadar inansak da o beyaz yaka yok mu hep umudu saklar kalbimizin en derin köşesinde. O kolalı kiminin dantel beyaz yakası der ki hep  ‘Olabilir sana her şey siyah gözükebilir ama unutma yakan bayaz, her şey yoluna girecek, seni beyaz yakan kurtaracak…’ Evet, bizi yakamız kurtardı ama şimdi durum vahim o kadar rengin içinde gerçeği göremeyen nesiller olurlarsa bu çocuklar?  Ne olacak?  Gerçek de lazım değil mi? Hep pozitif düşünmek de çözüm mü bütün bu ters giden olaylara…. Bence o da hastalıklı bir tutum, olmuyor…. Onu takma bunu takma o vakit de hayatı çok hafife alıyormuşsunuz gibi gelmiyor mu size de? Yaşamıyormuşsunuz gibi…. İşte biz o siyah önlük yüzünden hayatı bu kadar ciddiye alıyoruz; yakamız yüzünden de beyazı görebiliyoruz görmeye çalışıyoruz….

Hayatın en önemli temel taşları 6 ile 10 yaşları arasında atılıyor ya o yüzden çocuklarımızın o yaşlarda gördüğü renklere, inandığı değerlere, önem verdiği inceliklere dikkat edip sağlam bireyler yetiştirmek bizim en birincil vazifemiz. Unutmayalım aslında seni sen yapan ya da yapamayan her detay çocukluğunda gizli…. Altını çizdiğiniz detaylara dikkat edin hem de çok dikkat edin….

ANLADIĞIN KADAR ÖZGÜRSÜN….

     Bu gün benim doğumgünüm. Ben bundan 35 sene önce bir perşembe sabahı saat 09:30’da Isparta Devlet Hastanesi’nde dünyaya gelmişim. Kocaman bir 35 sene yaşadım bu acayip dünyada… Akıllısı ile de bizzat benim gibi delisi ile de karşılaştım. Isparta’da başlayan bu hikaye, üniversite hayatıyla birlikte Ankara’da sürmeye devam etti. Orta Doğu Teknik Üniversitesi’nde benim gibi deli ama benden ziyadesiyle zeki bir zaatla tanıştım. Sonra dedim ki  ” Benim eşim olsun iyi olur, ben O’nu seviyorum….” Bu vesileyle Isparta’da güzel bir çocukluk ve dolu dolu okul yıllarıyla, okul birincilikleriyle tamamlanan gençlik yılları 24 Haziran 2002 tarihinde Barış’la evlenerek bir başka boyuta taşındı benim açımdan. Bu aşk evliliği  15 Aralık 2003’te  Zeynep Sermin’in bize katılmasıyla güzel ama fazlasıyla deli dolu çekirdek bir aileye – aileme – dönüştü.  Ankara’da İngilizce Öğretmeni olarak mesleğimi de yapmaya devam ettim kimi zaman severek büyük bir iştahla, kimi zaman da dünyanın şikayetini ard arda sıralayarak….. 31 yaşımdaydım Babam beni bırakıp gittiğinde, 5 Ekim 2007…. o gün omuzlarıma oturdu o esmer çocuk omuzlarıma….

 https://www.cimeleon.com/2011/05/omuzlarimdaolu

Annem de babam da güzel, hoş, anlayışlı ve sorumlu bir anne baba olmuştur her zaman. İki kız çocuk büyütmüşler ve bir de okutup meslek sahibi yapmışlardır. İkisine de sonsuz teşekkürler…. Benim bir kız kardeşim var anlayacağınız üzere… Meriç… Aynı adıyla eş, nehir de olduğu gibi çalkantılı dalgalıdır her daim. Durulur kimi zaman sonra bir tusunami çıkarıverir aniden. Renklidir. 1981 doğumlu… O’nu babamın kucağında ilk gördüğüm günü dün gibi hatırlıyorum. Babaannemin elinden tutuyordum, hastane girişinde. Babam geldi.  Baktım O’na…. Kara kaş, kara göz… Bana şöyle bir baktı, surat astı, bıyık altından gülümsedi cadı….

      Hayatın dönüm noktaları vardır ya hani kilometre taşları…. Vardır bende de o taşlardan, ama ilki Meriç’le karşılaştığım an olmak üzere iki önemli tarih daha var. İlki 7 tEMMUZ 1998… Barış’ımla tanıştığım gündür ve hayatımın akışı , hayatımızın akışı olmuştur…. İkincisi de 15 Aralık 2003… Zeynep Sermin’in doğumhanede kucağıma verildiği ve bana ilk defa gülümsediği gündür….. Bu anlar nehrin yatağını değişriren ve yenileyen çok önmeli anlardır. Hepsi için Rabbime ayrı ayrı şükrederim….. Ayrıca şükrettiğim çok önemli noktalar da vardır hayatımda. Sağlam arkadaşlar ve komşulara sahip olabildiğim için ve genelde iyi insanlarla karşılaştığım veyahut kötüyü geç de olsa görebildiğim için her zaman şükrederim…

Evet… Ben çok şükür mutlu bir yaşamı olan, yaşamdan ömrüm diyebilecek kadar iyi tatlar alabilen eğitimli, konuşabilen, yazabilen, aile sahibi, mutlu bir çalışan şehir kadınıyım…. Halimden çok şükür mennunum…. Kendim çok seviyorum, itirazı olan yoktur herhalde…. En çok kendimi seviyorum ve bunu da rahatlıkla itiraf edebiliyorum… Kızımı ve ailemi seviyorum kendimle bir….  Bu absürd komedi ve korku dolu dünyadan misyonumu doldurup da ayrılınca iyi anılmak isterim ama ben öldükten sonra da doğum günümün bütün ölülerinki gibi unutulmasını istemem…. Ve özellikle de Zeynep’imin beni benim istediğim gibi anmasıdır….Doğumgünüm

Neyse bu yazı benim içindi…. Doğumgünüm kutlu olsun….. İyi ki doğmuşum…. İyi ki gelmişim bu acayip ama bir o kadar da tatlı dünyaya…. Bazen anlıyorum da bazen de anlamakta cidden zorluk çekiyorum. Ama belki de tatlı tarafı bu….Şikayet edip de hayatta kalmaya çalışmak, belki de bütün mesele budur ha?

YAŞASIN 36….

ANLADIĞIN KADAR ÖZGÜRSÜN…..

 İnsanlar değişik şekillerde gruplara ayrılır bilirim; özellikle bazı kişilikler insanları gruplandırmayı çok iyi bilirler ve genelde de bunu sıklıkla yaparlar. Ben hiç bir zaman bu tip yaftacı ve hizipçi tiplerden olmadım, olamadım. Büyük hataymış hem de çok büyük…. Her adem oğluna sadece soyu Adem ile Havva’ya dayanıyor diye ‘İNSAN’  muamelesi yapmak çok büyük hataymış. Birlikte bir dünya paylaşıyoruz, aynı göğün altındayız, birbirimize muhtacız, sevgi dolu olmalıyız, sevmesek bile insan olarak saygı duymalıyız ve benzeri martavallara benden başka itimat eden kalmamış…. İşte bu yüzden sizi hiç sevmediğimi ve özellike size hiç saygı duymadığımı haykırıyorum sevgili dalkavuklar, doğruyu bildiği halde söylemektem aciz zavallılar, kendini bir  BOK  zanneden küçük insanlar —-malesef tecrübe ettim  ‘küçükleri’  varmış-  oturdukları masayla adam olabilen oradan kalkınca aklı kıçına kaçan bedbah insan müsvetteleri , eline herhangi bir kart sıkıştırılınca altına sıçacak gibi renk değiştiren insancıklar varmış….

Ben öküz olmayı bilmem; hiç ama hiç tecrübe etmedim. Ama istersem sizin kadar pervasız olabilirim. Hem bunu yaparken de sizi bir hayli incitebilirim. Sanmayın ki ağzım laf yapmıyor, sanmayın ki iki lafı bir araya getiremiyorum. Ben sizin bildiğiniz, sindirebileceğiniz insanlardan değilim…. Benim içimde uyuyan bir aslan var ve eğer uyanacak kadar zorlanırsa uyanır ve ağzınıza bir güzel şıçar… Sıçabilir; o yetiye sahip;  sıçmıyorsa bilin insani bir sebebi vardır. Onu uyandırırsanız ki ben onu bilirim son raddeye kadar uyanmamak için sabreder; göreceğiniz ve tecrübe edeceğiniz durumlar ve sözler öyle pek yenir yutulurundan, pek altından kalkılanından olmaz….

Olmadı da nitekim. Aslan uyandı ve kükredi. Durumu veya durumumu en iyi  izah eder bu tanımlama. Ama kimi zaman da aslan çıktı gibi olur yine uyumaya devam eder muhtemelen böyle durumların müsebbibidir   ‘SAYGI’   dediğimiz içsel huzur. Kızarız ama duyduğumuz ya da duymaya zorlandığımız saygı yüzünden aslanı zorla da olsa sakinleştiririz.  Bunların sonunda hep sen kötüsün; ve bu etikete mahkumsun…. Deli…. Evet en güzeli kabul edin; eğer akıllı sizseniz ben sizinle aynı dünyayı bile istemiyorum…. Size biraz eğlence, biraz seyahat biraz da seks kokan bir tavsiyem olur son olarak ,…. Anlamışsınızdır….. Akıllısınız ya….

ANLADIĞIN KADAR ÖZGÜRSÜN….