ÜÇ NOKTA

January 29, 2012

İnsanların pili var mı acaba?

İnsanları bilmem ama benim pilim varmış; ve de bitmiş….. Heyt be hakikaten pilim bitmiş. Yaklaşık on gündür tatildeyim ama bir türlü şarj edemedim şu pili. Sevdiğim bütün şeyleri üst üste yaptım. Filmler seyrettim kahve içerek, kitap okudum, geç yattım, evin işini salıverdim, bakmadım hiç bir şeye ama mutlu olmadım. Olamadım…. Üstümü değiştirmiyorum, gerekirse tuvalete gidiyorum, sadece temel ihtiyaçlarımı karşılamak için yemek yiyorum. Hatta yemek yemenin zevkini unutmuşum çok yeyip midemin ağrımasına sebep oluyorum. Evde kendimi misafir gibi hissediyorum, bu akşam Barış yemek hazırladı, gayet başarılıydı. Ama çok yemişim, fazla oldu….

Üzerimde yeşil hırkam var Mecnun misali; o hırkayı depresyon hırkası ilan ettim bu gün itibariyle; hani ”Leyla ile Mecnun” dizisinde Mecnun da var ya depresyon hırkası…. Bir de dede bulabilirsem kendime tamamlayacağım depresyon resmini pek güzel…. Asasını sallaya sallaya bana hayatın gerçeklerinden bahsedecek şöyle ağdalı ağdalı ”Herkesin kimseye göstermediği bir yarası vardır!!!!!!” diye ve içimi rahatlatacak…herkesin bir yara izi vardır ( Leyla İle Mecnun)

Bir de duydum ki depresyon bir şeylerden vazgeçince ortaya çıkarmış. Ben neyden ya da nelerden vazgeçtim acaba….. Bilmiyorum; inanaın nelerden vazgeçtiğimi falan bilmiyorum. Bilmek falan da istemiyorum tek bildiğim şu aralar heves etmekten vazgeçtiğim. Evet depresyonun tanımı bu bence en azından benim kendime göre tanımım var : HEVES ETMEYE BİLE HEVESİM YOK….

Bununla birlikte sürekli düşündüğümü farkettim; evet ha babam düşününüyorum…. Neyi mi? Yapmam gerekenleri, ama yapmak istemediklerimi; sürekli plan halinde kafam : Şunu bitir, şunu topla, şunu düzenle, şunu getir…… Bu da beni inanamayacağınız kadar rahatsız ediyor. Sanki kafamda benden izinsiz konuşan bir öğrenci var; söz almadan sürekli konuşuyor….. Neyse işte Hacı; hal böyleyken böyle….. Benim depresyonum da böyle…. Bir sabah kalkacağım ve hiç bir şeyim kalmamış olacak biliyorum; nasıl mı biliyorum? Aslında bilmiyorum sadece umuyorum…. Umduğum sürece de bu bünyenin bunu başaracağını biliyorum…. Çünkü hala film seyredebiliyorum; onu yapabildiğim sürece bir sorun yok gibi geliyor bana bir de yazabiliyorum…. Kelimelerle ve görüntülerle bağımı daha koparmadım…. Bu iyiye işaret herhalde…. Ama isterdim İsmail Abi gibi bir karakter yanımda hayal de olsa….. O zaman hayal edelim; hayallerde özgürüz sonuna kadar….